Dag 8: Lastig om te realiseren dat iedereen ouder dan 21 jaar in Rwanda zo'n verhaal heeft.

Onder het ontbijt vertelt Polikarbe dat hij vandaag niet rijdt, omdat zijn vrouw ziek is. Maar hij heeft een vervanger, Eduard. We wensen Polikarbe sterkte met zijn vrouw en rijden met Eduard naar Butare. Wat opvalt, is dat hij langzaam rijdt. De rit van 3 uur duurt 5 uur, maar het is een gezellige rit. Onderweg heb ik een schriftje gekocht, omdat ik aan mijn schriftje dat ik heb niet genoeg heb.

Als we in Butare zijn lunchen we en bezoeken het Nationaal Museum, waar veel te zien is over de geschiedenis van Rwanda. We zien een huisje van hout zoals het vroeger gebouwd werd, speren en allerlei andere voorwerpen.

Na het Nationaal Museum gaan we eten bij een Ibis Hotel, we mogen van de kaart bestellen. Bijna iedereen bestelt pizza, dat hebben we in Rwanda nog niet gegeten.

In de avond wordt het verhaal van Eduard duidelijk. Dat hij gevlucht is in de genocide met zijn gezin en dat hij in een vluchtelingenkamp heeft geleefd voor een paar jaar. Dat hij daarna kleding van zijn kinderen heeft geruild voor eten. Een indrukwekkend verhaal. Het verschil met de mensen die vluchtten en de mensen die in Rwanda bleven, is dat de mensen die vluchtten niks meer hadden en de mensen die in Rwanda bleven wel. Eduard heeft ook nog een tijdje in België gewoond, voor uitwisseling. Bijzonder dat achter zo’n man zo’n verhaal zit. Iedereen ouder dan 21 in Rwanda heeft zo’n soort verhaal, lastig om dat te realiseren.